Στις 5 του Ιουλίου του 1946, ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Reard παρουσίασε ένα τολμηρό μαγιό στην Piscine Molitor, μία δημοφιλή πισίνα στο Παρίσι. Το showgirl Micheline Bernardini λάνσαρε τη νέα μόδα, η οποία ονομάστηκε «μπικίνι» εμπνευσμένη από το Bikini Atoll στον Ειρηνικό Ωκεανό όπου νωρίτερα την ίδια εβδομάδα είχαν λάβει χώρα πυρηνικές δοκιμές από τις ΗΠΑ.
Οι Ευρωπαίες λουόμενες είχαν ήδη αρχίσει να φορούν γυναικεία μαγιό που αποτελούνταν από δύο κομμάτια από τη δεκαετία του 1930, αλλά χωρίς να αποκαλύπτεται ποτέ ο αφαλός.
Το 1946 οι Δυτικοευρωπαίοι υποδέχτηκαν με χαρά το πρώτο καλοκαίρι μετά τη λήξη του πολέμου και οι Γάλλοι σχεδιαστές υπαγόρευσαν μια μόδα που να ταιριάζει στο πνεύμα και την απελευθερωμένη διάθεση του κόσμου. Δύο Γάλλοι σχεδιαστές, ο Jacques Heim και ο Louis Reard, σχεδίασαν δύο ανταγωνιστικά μοντέλα μπικίνι.
Ο Heim ονόμασε το μοντέλο του «άτομο» και το διαφήμισε ως το “μικρότερο μαγιό στον κόσμο” . Αντίθετα, το μαγιό του Reard, το οποίο ονόμασε «μπικίνι», ήταν σημαντικά μικρότερο σε μέγεθος καθώς αποτελούνταν μόνο από ένα μικρό σουτιέν και δύο ανεστραμμένα τρίγωνα από ύφασμα που συνδέονταν με κορδόνι,. Ο Reard προώθησε τη δημιουργία του ως “μικρότερο από το μικρότερο μαγιό στον κόσμο”.
Κατά το ντεμπούτο του νέου μαγιό του, ο Reard δυσκολεύονταν να βρει ένα επαγγελματία μοντέλο που θα καταδέχονταν να φορέσει το σκανδαλώδες μπικίνι δύο τεμαχίων. Έτσι απευθύνθηκε στην Micheline Bernardini, μια εξωτική χορεύτρια στο Casino de Paris, η οποία δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να εμφανιστεί μόνο με τα εσώρουχατης ή και σχεδόν γυμνή στο κοινό. Το μπικίνι έκανε θραύση, ιδιαίτερα στον ανδρικό πληθυσμό και η Bernardini έλαβε περίπου 50.000 επιστολές από θαυμαστές.
Έτσι μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τολμηρές νεαρές γυναίκες κυκλοφορούσαν με μπικίνι προκαλώντας αίσθηση στις ακτές της Μεσογείου. Η Ισπανία και η Ιταλία ψήφισαν μέτρα που απαγόρευαν το μπικίνι στις δημόσιες παραλίες, αλλά αργότερα προσαρμόστηκαν και αυτές με τη σειρά τους στην αλλαγή των καιρών, όταν το μαγιό κατέκτησε τις ευρωπαϊκές παραλίες στη δεκαετία του 1950. Τα κέρδη των επιχειρήσεων του Reard εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ ο ίδιος στις διαφημίσεις του υποστήριζε ότι ένα μαγιό δύο τεμαχίων δεν ήταν γνήσιο μπικίνι “εκτός εάν θα μπορούσε να περάσει μέσα από μια «γαμήλια βέρα».
Η σεμνότυφη Αμερική, αντιστάθηκε στο μπικίνι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, έως ότου η απελευθέρωση των νέων έφερε το μαγιό μαζικά στις παραλίες των ΗΠΑ. Αποθεώθηκε από τον pop τραγουδιστή Brian Hyland, o oποίος τραγούδησε το «Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka-Dot Bikini» το 1960, υποστηρίχθηκε επίσης από την κουλτούρα του surfing στην Καλιφόρνια και λανσαρίστηκε από rock groups όπως οι Beach Boys. Εκτοτε, η δημοτικότητα του μπικίνι συνεχίζει να αυξάνεται διαρκώς…
