[Ακρόαση του άρθρου: https://clyp.it/fx5wte0b (διάρκεια: 05:49)]
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο για τους «βασιλιάδες» της Κρήτης από το να έρχεται στο Ρέθυμνο η μεγάλη ομάδα και ν’ αντιμετωπίζει το ματς όπως και τους κρίσιμους αγώνες της Ευρωλίγκας. Το παιχνίδι της Δευτέρας ήταν εξαρχής «στοχοποιημένο» απ’ τον Ολυμπιακό, λόγω της σημασίας του για την τελική κατάταξη, και ως εκ τούτου η ομάδα μας δεν θα μπορούσε να βρει απέναντί της ούτε αδιάφορο ούτε αποπροσανατολισμένο από άλλες υποχρεώσεις αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε συγκεντρωμένος σε μια αναμέτρηση, η νίκη στην οποία πρακτικά ισοδυναμούσε με το πλεονέκτημα έδρας στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.
Για τον ίδιο λόγο η κούραση των φιλοξενούμενων από τη δύσκολη ευρωπαϊκή εβδομάδα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει για τους γηπεδούχους διαφορετικά από μία αυταπάτη. Πόσο μπορεί να επηρεάσει έναν τέτοιο αγώνα η κούραση του ισχυρού, όταν αυτός έχει στη διάθεσή του τουλάχιστον δύο ισάξιες πεντάδες επιπέδου Ευρωλίγκας, βιονικούς ξένους «παίκτες-θηρία» και Έλληνες καλαθοσφαιριστές που έχουν συνηθίσει από την εφηβική τους ηλικία να παίζουν, κάθε καλοκαίρι, μέχρι και οκτώ επίσημους διεθνείς αγώνες εντός δέκα ημερολογιακά συνεχόμενων ημερών; Οι μεγάλες ομάδες έχουν τον τρόπο να ξεπερνούν εύκολα τέτοια προβλήματα.
Επιπλέον, οι μεγάλες ομάδες είναι πάντα έτοιμες την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μη χρειαστεί να αποκλίνουν από τους στόχους τους. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού είδαμε πόσο γρήγορα διευθετήθηκαν εσωτερικά προβλήματα, όπως το αγωνιστικό «φόρτωμα» του Σπανούλη, το πρόβλημα υγείας του Πρίντεζη και η κόντρα του προπονητή με τον Μπιρτς, προκειμένου η ομάδα του Πειραιά να κατέβει στο Ρέθυμνο με όλα τα όπλα της. Τα πειθαρχικά θέματα και οι προσωπικοί εγωισμοί, που εν μέρει κόστισαν την ήττα στο τελευταίο ευρωπαϊκό ματς με τη Ρεάλ, τέθηκαν αναγκαστικά στο περιθώριο, ώστε να εκμηδενιστεί μέχρι και η τελευταία πιθανότητα «ζημιάς».
Όλα τα παραπάνω δείχνουν τις δυσκολίες που είχε ν’ αντιμετωπίσει η ομάδα μας, προκειμένου να φύγει απ’ το γήπεδο μ’ ένα αποτέλεσμα που δεν έχει πετύχει ποτέ, όσα χρόνια αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία. Το αποτέλεσμα τελικά δεν ήρθε, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο φίλαθλος του Ρεθύμνου δεν είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο που αγωνίστηκε η ομάδα. Απέναντι σ’ έναν αντίπαλο πανίσχυρο, πανέτοιμο και απόλυτα συνειδητοποιημένο οι «βασιλιάδες» της Κρήτης κοίταξαν στα μάτια τους ακριβοπληρωμένους Πειραιώτες, έβγαλαν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα, αγωνιστικότητα και προσέφεραν στο μπασκετικό κοινό της Ελλάδας, δεδομένου ότι το ματς μετεδίδετο ζωντανά, μια ανταγωνιστική κόντρα μέχρι και την τελική κόρνα.
Ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό η ομάδα μας μπήκε σε αναμέτρηση κόντρα σε μεγάλο με ισχυρή πίστη για τη νίκη. Μπήκε όχι για να κοντράρει, αλλά για να νικήσει τον αντίπαλο. Αυτό ήταν εμφανές στις δηλώσεις των πρωταγωνιστών πριν τον αγώνα, ήταν εμφανές και στην επιθετική πίεση που άσκησαν οι παίκτες μας στον Ολυμπιακό την ώρα του ματς, αναγκάζοντας τον Σφαιρόπουλο να ψάχνει κάθε φορά την καλύτερη δυνατή πεντάδα για την επάνδρωση του αγωνιστικού του σχήματος.
Παρά τα μεμονωμένα σφάλματα του πρώτου μέρους, που χάρισαν στον αντίπαλο εύκολους πόντους, η ομάδα μας πραγματοποίησε ένα ισορροπημένο παιχνίδι σε όλη τη διάρκεια χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις στην απόδοσή της, δείγμα του υψηλού επιπέδου αυτοσυγκέντρωσης των παικτών. Το ότι το ματς δεν κατέληξε νικηφόρο αυτό μάλλον πρέπει ν’ αποδοθεί στην εναέρια υπεροχή των φιλοξενούμενων (19 περισσότερα ριμπάουντ) και στην παρουσία του Κεμ Μπιρτς, απέναντι στον οποίο, παρά την ατομική και ομαδική προσπάθεια των «βασιλιάδων», το Ρέθυμνο ούτε διέθετε ούτε μπόρεσε ν’ αντιτάξει «αντίπαλο δέος». Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική αδυναμία της ομάδας μας στη θέση 5 και πήρε τη νίκη.
Δεν είναι δυνατό να μην επαινέσουμε τη μαχητικότητα, τη θέληση και την ενέργεια που χάρισαν στην ομάδα οι Χριστοδούλου, Καμπερίδης και Κώττας, την αθλητικότητα των Άρνολντ και Λέμον, την οργανωτικότητα και την ταχύτητα του Τάλτον, το φιλότιμο του Σάφτενααρ, την αγωνιστική «μαγκιά» του Φιτζπάτρικ και τη μεγάλη ψυχή του αρχηγού Χάρη Γιαννόπουλου, που δεν τροφοδοτήθηκε όσο έπρεπε στη μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά στο τέλος ανέλαβε τις ηγετικές ευθύνες του και λίγο έλειψε να γυρίσει μόνος του το αποτέλεσμα με τα τρίποντα από το -16. Ειδική αναφορά πρέπει να κάνουμε στον Λέμον Τζούνιορ, που ήρθε από τα «αζήτητα» της μπασκετικής αγοράς και «τρελαίνει κόσμο» με τις εμφανίσεις και τα προσόντα του. Εκ πρώτης όψεως όσα κάνει αυτό το παιδί θυμίζουν πολύ το θράσος και τις… «κοχόνες» του Ρασάντ Μάντεν, όμως στο τελικό αποτέλεσμα εκπέμπουν μπόλικη από την αίγλη του Ζακ Ράιτ.
Μ’ ένα αγωνιστικό «διάλειμμα» την Πρωταπριλιά για το σημαντικό ματς στον Κόροιβο που «καίγεται», το Ρέθυμνο Cretan Kings θα έχει σε δύο περίπου εβδομάδες μία ακόμα ευκαιρία για την υπέρβαση απέναντι στον άλλο μεγάλο του πρωταθλήματος. Δεν ξέρω πώς νιώθουν ειδικά οι Αμερικανοί παίκτες μας, όταν συνειδητοποιούν ότι οι φίλαθλοι χειροκροτούν περισσότερο τον φιλοξενούμενο, όμως, πέρα από κάθε αμφιβολία, όλα τα παιδιά της ομάδας τιμούν και «ματώνουν» τη φανέλα, δεν συμμερίζονται ούτε στο ελάχιστο το «εορταστικό» πνεύμα της εξέδρας και όχι μόνο δείχνουν, αλλά είναι και ικανοί να προσφέρουν στον αντίπαλο, εντός του αγωνιστικού χώρου, λιγότερη «φιλοξενία» απ’ όση προσφέρει ο κόσμος έξω απ’ αυτόν.
Εν τέλει, αν ο αυτόχθων φίλαθλος θεωρεί ότι έχει δίκιο να διαμαρτύρεται που το Ρέθυμνο προσαρμόζει τα χρώματα και τα σύμβολά του στις νέες απαιτήσεις της οικονομικής επιβίωσης, προφανώς χάνει το δίκιο του, όταν παρέχει επιλεκτική υποστήριξη ανάλογα με το όνομα του αντιπάλου. Το απόγευμα της Δευτέρας οι φίλαθλοι της πόλης διαπιστώσαμε ότι για τη μεγάλη υπέρβαση υπάρχουν ήδη όλες οι προϋποθέσεις εκτός από μία: να πάψουμε ν’ αντιμετωπίζουμε σαν γιορτές τις μεγαλύτερες «μάχες του πολέμου». Διότι όσο υποχρεωτικό είναι να παρέχεται άψογη φιλοξενία σε όλους τους αντιπάλους ανεξαιρέτως, άλλο τόσο επιβεβλημένο είναι να τερματίζεται το φιλόξενο πνεύμα τη στιγμή που ξεκινά ο αγώνας. Οι παίκτες μας αυτό το γνωρίζουν ήδη! Ο κόσμος;
* Blogάρει εντυποψηφιακά και χωρίς τυπικότητες ο ελεύθερος οικογενειάρχης, ορκισμένος επαγγελματίας, εκτονωτικά πολυάσχολος, αεικίνητα αντισυμβατικός, φανατικά αισιόδοξος και συγκρατημένα ψύχραιμος εκπαιδευτικός, πολίτης, φίλαθλος και άνθρωπος της διπλανής… στήλης Δημήτρης Περβολιανάκης!
