Ευγένεια τη λένε κι είναι τελικά το πιο περιζήτητο πράγμα σ αυτή την έρμη χώρα…
Σκέψου λοιπόν πότε άφησες τελευταία φορά προτεραιότητα στη διασταύρωση στον απέναντι; Πότε παραχώρησες τη θέση σου στην ουρά στο ταμείο του Σούπερ Μάρκετ σε κάποιον ηλικιωμένο; Πότε βοήθησες τελευταία φορά μια μητέρα να ανεβάσει το καροτσάκι με το παιδί της στο πεζοδρόμιο; Πότε σκέφτηκες ως οδηγός να μην παρκάρεις στο πεζοδρόμιο για να μην εμποδίσεις κάποιον ανάπηρο ή κάποια μητέρα με καρότσι; Πότε σταμάτησες σε διάβαση πεζών για τους πεζούς; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κράτησες την πόρτα ανοιχτή για εκείνον που ερχόταν δυο μέτρα πίσω σου; Πότε παραχώρησες θέση στο λεωφορείο; Πότε καλημέρισες τελευταία φορά το γείτονά σου με χαμόγελο;
Για σκέψου πόσα από αυτά θα ήθελες να σου κάνουν; Η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει έναν απλό κανόνα. Μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα ή το αντίστροφο. Κάνε τις όμορφες πράξεις που και εσύ θα ήθελες να σου κάνουν.
Δεν ξέρω τι φταίει αλλά σε τούτη τη χώρα υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ευγένειας. Φαίνεται παντού. Από τον τρόπο που περπατάμε, τα συγνώμη και τα ευχαριστώ που (δεν) λέμε, από τα χαμόγελα που (δεν) δείχνουμε στους γύρω μας, από τις αναρτήσεις στα social media και τους μεταξύ μας διαλόγους. Δεν είμαστε ευγενικοί. Δεν συμβάλλουμε με τις δικές μας δυνάμεις στην καλυτέρευση της καθημερινότητας των άλλων άρα και της δικής μας. Σε κάθε ευκαιρία, απλά διεκδικούμε από κάποιον άλλο. Να περάσουμε πρώτοι, να εξυπηρετηθούμε πρώτοι, να επιβληθούμε, να φανούμε χωρίς να λογαριάζουμε αν το δικαιούμαστε, αν κάποιος άλλος είναι ανήμπορος, αν το έχει τέλος πάντων περισσότερο ανάγκη από εμάς. Όποιος διαφωνεί με τη γνώμη μας, αντιμετωπίζετε ως εχθρός. Όποιος μας πάει κόντρα διεκδικώντας τα δικά του συμφέροντα με τον ίδιο τρόπο που τα διεκδικούμε εμείς, θεωρούμε ότι είναι εγωιστής και ατομιστής.
Η ευγένεια, είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας τύπος συμπεριφοράς. Είναι ένδειξη καλλιέργειας, κοινωνικότητας, ενσυναίσθησης, καλοσύνης αλλά και ευθύνης. Η ευγένεια, ειδικά στους ποιο αδύναμους από εμάς, είναι ένδειξη δύναμης χαρακτήρα και ουσιαστικής εσωτερικής γαλήνης. Και ναι, δεν είναι κάτι που συμβαίνει εκ γενετής. Είναι κάτι που μαθαίνεται. Από την οικογένεια πρώτα από όλα, και από τη γενικότερη κοινωνική κουλτούρα του περιβάλλοντός μας. Δυστυχώς η ευγένεια είναι είδος σε έλλειψη στη χώρα μας. Και αυτή η έλλειψη φαίνεται παντού. Από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις μέχρι την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Από τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα παιδιά μας, που εμείς (δεν) τους διδάξαμε. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε και με αυτό το θέμα. Τη ζωή μας θα βελτιώσουμε!
