Για κάποιες γυναίκες, η γυναικεία τους φύση είναι η αυτονόητη. Όχι όμως για μένα. Υπήρξα ένα αγοροκόριτσο, ένα παιδί που κάθε βράδυ έκανε δύο προσευχές. Η μια να αποκτήσει αδερφάκια και η άλλη να γίνει αγόρι. Η πρώτη εισακούστηκε, η δεύτερη όχι, παρά το γεγονός ότι το πάθος και για τις δύο ήταν το ίδιο.
Της Μαρίας Καλλέργη
Μου άρεσαν τα αεροπλανάκια, τα φορτηγά και έψαχνα να ανταλλάξω με τις κούκλες μου. Αλλά κανένα αγόρι δεν ήθελα. Όμως η γυναικεία φύση που νόμιζα πως δεν είχα βγήκε άγαρμπα στην εφηβεία. Με ενδιέφεραν τα αγόρια, τα φουστάνια κι ο καθρέφτης. Μαζί όμως με τις πολιτικές ανησυχίες, το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων, τον Καζαντζάκη, το Μάρξ όλα και κλασικά και το Μπακούνιν. Τις πρώτες προσχωρήσεις στα πολιτικά μαθητικά κινήματα της εποχής και τη διακίνηση εντύπων κομματικών νεολαιών κάτω από τη σχολική ποδιά.
Η ενασχόληση με τα κοινά του σχολείου και αργότερα αλλού μου βγήκε, αυτονόητα . Αυτά μαζί με την ανακάλυψη του κόσμου και κάποια στιγμή και του φεμινισμού. Διάβασα, έμαθα, μου άρεσε για τις σουφραζέτες και το κίνημα τους, τους αγώνες του γυναικείου κινήματος, την Καλλιρόη Σιγανού Παρρέν. Ορόσημο στα φοιτητικά χρόνια, η Οριάνα Φαλάτσι.
Ξαφνικά λοιπόν σε ένα στίβο ζωής αρχίζω να ανακαλύπτω, έχοντας όχι απλώς εξοικοιωθεί με τη γυναικεία φύση μου αλλά νοιώθοντας και ευλογημένη που ήμουν γυναίκα , αρχίζω να αναρωτιέμαι.
– Γιατί στο χωριό μου άπλωσαν το χωριό μου το ματωμένο σεντόνι. Την προηγούμενη χρονιά είχε ψηφιστεί ο νόμος περί ισότητας στην ελληνική βουλή.
– Γιατί μια συμμαθήτρια μου στο Λύκειο που είχε σχέση με συμμαθητή μας – και την ανακάλυψαν – την έλεγαν «μεταχειρισμένη»;
-Γιατί ένας άντρας που έχει πολλές ερωτικές σχέσεις είναι μάγκας και μια γυναίκα – για να το πω κομψά – όχι;
-Γιατί στον επαγγελματικό στίβο μια γυναίκα πρέπει να φέρει τον κόσμο ανάποδα για να αποδείξει ότι για τον άντρα συνάδελφο της – και με λιγότερες ικανότητες – είναι αυτονόητο;
– Ο επαγγελματικός χώρος και ο κοινωνικός «προωθούν» τις γυναίκες αλλά …. ως δεύτερα βιολιά πίσω από ένα άντρα.
-Γιατί όταν ένας άντρας από θέση ευθύνης «βαράει το χέρι στο τραπέζι» είναι δυναμικός και όταν το κάνει μια γυναίκα είναι ….σκύλα;
Τα παραπάνω απλώς αποτελούν απορίες καθημερινότητας με δεδομένο ότι οι γυναίκες στον κόσμο αλλού είναι .. στα τάρταρα και αλλού …. στους ουρανούς, κατακτώντας όλα τα οχυρά. Με πολύ προσπάθεια και πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα. Αλλά ας μην είμαστε μίζερες. Η φύση μας προίκισε με αντοχές και χαρακτηριστικά που μας κάνουν ξεχωριστές.
Έτσι αν και έχουμε όλο το «πακέτο» στο μυαλό γιορτάζουμε. Όχι μόνο σήμερα. Κάθε μέρα που μπορούμε να «αδράξουμε» τη ζωή. Και συνεχίζουμε να διεκδικούμε. Ισότητα και όχι ομοιότητα. Ίσες ευκαιρίες χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα. Και γι αυτό θέλουμε δρόμο ακόμα.
