“Το ταξίδι για τον παράδεισο ήταν λίγο κουραστικό. Σίγουρα έφταιγε πως δεν ήμουν προετοιμασμένη κατάλληλα. Δεν το περίμενα βλέπεις. Ήμουν σίγουρη πως θα είχα τουλάχιστον μια 10ετία μες στο νερό. Αλλά που; Μ’ αρέσει που έλεγα πως τώρα που έμεινα χήρα, θα έκανα τη ζωή μου.”
Της Ελίνας Λαγουδάκη
“Βλέπετε, οι φίλες μου όταν έμειναν χήρες, έκαναν τη ζωή τους. Τα ΚΑΠΗ να ναι καλά και οι βόλτες δεν τους λείπουν.
Τώρα θα πείτε, γιατί τις λέω τυχερές; Ε τι δεν είναι; Δεν θάψανε αυτές τους άντρες τους στο πρώτο νεκροταφείο. Εγώ η έξυπνη ήθελα να το παίξω αρχοντοκυρία, τρομάρα μου. Δεν ήθελα να τον θάψω σε κάποιο συνοικιακό βλέπετε, ήθελα τιμές και δόξες.
Ξέρω, με θεωρείτε τρελή γιατί δεν καταλαβαίνεται που κολλάει το πρώτο νεκροταφείο. Κολλάει όμως. Ο χάρος, που λέτε, με βρήκε ξαφνικά ένα απόγευμα της περασμένης εβδομάδας, στο πρώτο νεκροταφείο.
Είπα, που λέτε, να πάω να του ανάψω το καντηλάκι του και μετά να πάω στο Ζάππειο για ένα καφεδάκι να χαζέψω το κόσμο.
Εκεί που μονολογούσα με την εικόνα του συντρόφου μου, ακούω κάτι ψιθύρους, κάτι θορύβους. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, πίσω, τίποτα. Κανείς. Λέω, μπα, το μυαλό μου κάνει παιχνίδια.
Την ώρα που περνάω από το τάφο του Ξυλούρη, να σου πάλι ο θόρυβος. Απαπα.. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή έπαθα το πρώτο μικρό εγκεφαλικό. Περνώντας όμως από τον τάφο της Βουγιουκλάκη, άρχισε μια αντρική φωνή να μου λέει για τη ψυχή και για κάτι άλλα. Και μετά ήρθε ο Χίτλερ. Από εκεί και μετά, δεν θυμάμαι κάτι. Αν κατάλαβα καλά, ήταν η στιγμή που έπαθα 2ο εγκεφαλικό και μετά από εκεί βρέθηκα στα σύννεφα.
Δεν τρελάθηκα πάντως. Δεν ήταν δικό μου θέμα οι φωνές που άκουγα. Πήρε το αυτί μου εδώ πάνω, πως η κίνηση από Αθήνα αυξήθηκε. Όπως και οι λαμπάδες που ανάβουν οι νεκροθάφτες της περιοχής. Ο λόγος; Τα καλλιτεχνικά δρώμενα που αποφάσισε να εντάξει ο κύριος Καμίνης στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Περίεργος δήμαρχος, Γερμανός καλλιτέχνης, χαρούμενοι νεκροθάφτες.
Ανυπομονώ για τη νέα φουρνιά τώρα. Έχει πέραση το πρώτο νεκροταφείο βλέπετε.”
