Δεν έμαθα ποτέ να ζυμώνω, δεν ξέρω να φτιάχνω ανεβατά καλιτσούνια, ούτε πασχαλινό τσουρέκι σαν αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά μου και μοσχοβολούσε το σπίτι κάθε Μεγαλοβδομάδα…Δεν ξέρω καν να βάφω κόκκινα αυγά…
Της Κατερίνας Μηναδάκη
Τι κι αν ο σκληρός δίσκος της μνήμης μου είναι πλημμυρισμένος από εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές γεμάτες από Άνοιξη και Ανάσταση!
Μα κι αν δεν έμαθα να φτιάχνω, έμαθα να αγαπώ … Έμαθα να αγαπώ την μυρωδιά από τους λεμονανθούς που υπάρχει παντού γύρω, έμαθα να απολαμβάνω τη μέρα που μεγαλώνει και να περιμένω με ανυπομονησία εκείνα τα απογεύματα γεμάτα μελωδία και λιβάνι…
Σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης βρήκα πριν μερικές μέρες τη Σύνοψη της γιαγιάς μου. Την ξεφύλλιζα και σκεφτόμουν ότι δεν θα μάθεις αν δεν πλησιάσεις, αν δεν αναρωτηθείς, αν δεν αναζητήσεις και δεν ενδιαφερθείς. (Πάντα αναρωτιόμουν πως διάβαζαν οι γιαγιάδες αυτό το βιβλιαράκι …)
Την Μεγάλη Εβδομάδα, την εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε, την χαρακτηρίζει η προσμονή! Σε κάνει να περιμένεις …βρίσκεσαι συνεχώς σε μία στάση αναμονής ενός γεγονότος που θα έρθει να σε λυτρώσει και να γεμίσει την ψυχή σου χαρά.
Ανάταση ψυχής. Σκέψου η Ανάταση από την Ανάσταση έχουν ένα…(σ) διαφορά! Ίσως για αυτό είναι η πιο όμορφη εβδομάδα του χρόνου!
Την κι αν ξέρουμε την ιστορία, περιμένουμε να τη βιώσουμε κάθε φορά σαν πρώτη …
Είναι η ανάγκη μας να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που καταλήγει στο φως
