Όταν ήμασταν παιδιά, τις Αλκυονίδες μέρες τις περιμέναμε με αγωνία. Έρχονταν συνήθως μόλις επιστρέφαμε στο σχολείο από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Και ήταν ότι έπρεπε για να μπούμε από την ξενοιασιά και την τεμπελιά των διακοπών στους ρυθμούς του σχολείου, αφού πηγαίναμε ευχάριστα το πρωί.
Της Μαρίας Καλλέργη
Βέβαια στην πορεία της μέρας, μισοκοιμόμασταν ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Τι γλυκός ύπνος ήταν αυτός με το μαθηματικό στον πίνακα να λύνει συναρτήσεις!
Όμως τότε οι Αλκυονίδες, είχαν μυρωδιά, είχαν χρώμα και γλύκα, όπως όλα όσα συνέβαιναν στη ζωή μας. Είχαν κυρίως λόγο ύπαρξης, γιατί έρχονταν στη μέση του Χειμώνα και ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους γονείς μας να μαζέψουν ελιές και να διεκπεραιώσουν αγροτικές εργασίες στην ύπαιθρο.
Τα διαλλείμματα λοιπόν, όταν υπήρχαν Αλκυονίδες μέρες πηγαίναμε στην κάτω γωνία της μεγάλης αυλής του σχολείου μας όπου ήταν δύο ευκάλυπτοι, κοντοί ακόμα και με παχύ φύλλωμα και κρυβόμασταν για να γελάσουμε με σόκιν ανέκδοτα, να πούμε μυστικά ή απλώς για να κουτσομπολέψουμε τις υπόλοιπες παρέες. Βλέπετε, η αυλή τότε ήταν στεγνή κι όταν χτυπούσε το κουδούνι με ένα αγλάκι και χωρίς πολύ κέφι, τρέχαμε στην τάξη.
Και τα μεσημέρια σαν ξεχυνόμαστε στη μεγάλη κατηφορική ράμπα ως πολύβουο μελίσσι τίποτα δε μας σταματούσε. Καβγάδες, γέλια και πειράγματα ώσπου να φθάσουμε στην κεντρική αγορά της επαρχιακής κωμόπολης και να πιάσουμε θέση για ένα καφέ ή μία πορτοκαλάδα στη μοναδική καφετέρια της περιοχής. Περνούσαμε ωραία τις Αλκυονίδες μέρες κάτω από ένα ήλιο που έκαιγε και σα να ακούω και τη φωνή της γιαγιάς μου που έλεγε “απού χει κόρη ακριβή, ο ήλιος του Γενάρη μη τη δει”.
Τώρα οι Αλκυονίδες έρχονται και φεύγουν χωρίς συναισθήματα. Σαν άλλη μια μέρα στην καθημερινότητα μας. Χωρίς μυρωδιές, χωρίς χρώματα και χωρίς κέφι. Να ναι ο Χειμώνας που δεν έρχεται πια με τάξη όπως παλιά ή να μαστε εμείς που αλλάξαμε; Το σίγουρο είναι ένα. Δεν περιμένουμε πια τις Αλκυονίδες και δεν μας προκαλούν αίσθηση όταν έρχονται.
Ωστόσο εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει εκείνη η πεποίθηση πως τη βροχή ακολουθεί πάντα ο ήλιος και το κρύο ακολουθεί πάντα η ζέστη. Γι αυτό και οι Αλκυονίδες θα είναι πάντα ένα ορόσημο αισιοδοξίας. Κι εμείς ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα τις προσμένουμε ξανά.
