Η Κρήτη είναι γεμάτη ομορφιές. Σε κάθε γωνιά της μπορούμε να ανακαλύψουμε κομμάτια του παραδείσου που μπορούν να συνδυάσουν τη ηρεμία και την αγριάδα της φύσης με τη μοναδικότητα του τοπίου. Η Μονή Γουβερνέτου και η περιοχή γύρω από αυτήν, στο ακρωτήρι Χανίων είναι μία από αυτές. Η μονή χτίστηκε το 1537
Η έξοδος στη Βόρεια πλευρά της Μονής όπου ξεκινά το μονοπάτι για το Φαράγγι
Η απόσταση από τα Χανιά είναι 19 χιλιόμετρα και μπορούμε να πάμε από το δρόμο προς Κουνουπιδιανά, ακολουθώντας τις πινακίδες που δείχνουν τη Μονή Αγίας Τριάδας, η οποία είναι 3 χιλιόμετρα απόσταση από τη μονή Γουβερνέτου και εκεί θα δούμε τις πινακίδες για τη Μονή Γουβερνέτου. Όσοι έρχονται από Ρέθυμνο ή Ηράκλειο μπορούν να πάρουν το δρόμο προς αεροδρόμιο και να ακολουθήσουν ομοίως τις πινακίδες. Ο δρόμος είναι άσφαλτος με αρκετές στροφές, ενώ προς το τέλος του ανηφορίζει αρκετά με στροφές μέσα σε ένα βραχώδες και άγριο τοπίο
Η Θέα από την αρχή του μονοπατιού με εμφανή παλιά κτίρια της Μονής
Η Μονή Γουβερνέτου έχει εξωτερική όψη που δείχνει τις ενετικές επιδράσεις αλλά και τις ταραγμένες εποχές που άκμασε, δεδομένου ότι μοιάζει με μικρό κάστρο, το οποίο είχε 4 πύργους –σήμερα σώζονται οι δύο- και παράθυρα μικρά σαν πολεμίστρες. Ο κύριος ναός του μοναστηριού, είναι αφιερωμένο στην Παναγία, γι αυτό η μονή Γουβερνέτου πήρε και το όνομα Κυρία των Αγγέλων.
Η είσοδος στον περίβολο της Μονής γίνεται από ένα μικρό ξύλινο πορτάκι, μπροστά ακριβώς από το χώρο πάρκινγκ. Διασχίζοντας τον περίβολο, βρίσκεσαι σε ένα χώρο με πολλά όμορφα λουλούδια, καλλωπιστικά φυτά και δενδρύλλια ιδιαίτερα φροντισμένα. Όποιος επισκέπτης θέλει μπορεί να επισκεφτεί τη Μονή στο εσωτερικό της, όπου λειτουργεί και ένα μικρό μουσείο, ενώ θα του κάνουν εντύπωση τα ανάγλυφα αγάλματα τερατόμορφων μορφών απομεινάρια από την ενετική εποχή. Υπάρχει αυστηρός κώδικας ενδυμασίας (όχι κοντά παντελόνια, μαγιό ή μπλούζες χωρίς μανίκια)
Μπορείτε όμως να συνεχίσετε και να βγείτε από τη βόρεια πλευρά του περίβολου
Όπου εκεί ξεκινάει το μονοπάτι για το μικρό φαράγγι που είναι από κάτω καθώς και για το ερημοκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη ενώ υπάρχει και δεύτερο ερημοκλήσι αφιερωμένο στους Αγίους Δέκα.
Θέα από το σημείο της Αρκουδοσπηλιάς
Το εσωτερικό της Αρκουδοσπηλιάς. Διακρίνεται η μορφή της “Αρκούδας”
Το μονοπάτι το οποίο στην Αρχή είναι πέτρινο, κατηφορικό ιδιαίτερα βατό, οδηγεί πρώτα στην «αρκουδοσπηλιά». Είναι ένα σπήλαιο στο κέντρο του οποίου ο βράχος θεωρείται ότι έχιε τη μορφή αρκούδας που μαρμάρωσε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η μικρή λιμνούλα στη «ράχη» της αρκούδας, που σχηματίζεται από τις σταλαγματιές των νερών από την οροφή της σπηλιάς.
Ακολούθως το μονοπάτι οδηγεί στο ναό του Αγίου Ιωάννη του ερημίτη, ο οποίος είναι υπόσκαφός, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος του είναι επίσης μέσα σε σπηλιά, με το νερό να στάζει από την οροφή και ο γύρω χώρος να κυριαρχείται από ένα πλάτωμα –Γέφυρα που ενώνει τις δύο άκρες του φαραγγιού.
Ο εξωτερικός χώρος της αρκουδοσπηλιάς με τα ερείπια παλιών υποστατικών
Η συνέχεια του μονοπατιού προς το παρεκλήσι του Άγιου Ιωάννη του Ερημίτη.
Το Παρεκλήσι του Αγλιου Ιωάννη του Ερημίτη.
Η γέφυρα στο Φαράγγι στο παρεκλήσι του Αγίου Ιωάννη.
Ακολούθως ο δρόμος δυσκολεύει μέχρι την κοίτη του χείμαρρου που είναι κάτω στο φαράγγι Αυλάκι και καταλήγει σε ένα πανέμορφο μικρό κολπίσκο, σκαμμένο λες μέσα στα βράχια με τυρκουάζ νερά, ο οποίος από τις πέτρινες κατασκευές που υπάρχουν εκεί, φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν σαν λιμάνι. Λέγεται μάλιστα ότι από το σημείο αυτό γίνονταν ανεφοδιασμός των επαναστατημένων κατά των Τούρκων Κρητικών.
Ο μικρός ορμίσκος που καταλήγει το Φαράγγι
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, να έχουμε υπόψη μας ότι είναι δυσκολότερος και πιο κουραστικός από την κατάβαση και καλό είναι , ιδιαίτερα το καλοκαίρι να πηγαίνουμε ή νωρίς το πρωί, ή το απόγευμα ώστε να μη μας ταλαιπωρεί ο ήλιος.
Στην επιστροφή, η Θέα προς τα Χανιά
