Στον, θεωρητικά, ευλογημένο τόπο που ζούμε, την Κρήτη, η χρονολογία πρέπει να έχει μείνει σταθερή γύρω στο 1940. Εκεί, κοντά στο πόλεμο. Λίγο πριν, λίγο μετά.
Της Ελίνας Λαγουδάκη
Πάλι χθες, ένα νέο παιδί έχασε τη ζωή του. Όχι, αυτή το φορά δεν θα τα βάλουμε με το Θεό που έφερε τις αρρώστιες στο κόσμο και χάνονται τόσες ζωές, δεν θα βρίσουμε όσους έκαναν τους δρόμους ή τους απερίσκεπτους οδηγούς που τόσο συχνά ποτίζουν την άσφαλτο με αίμα. Αυτή τη φορά, πιο τραγική από ποτέ, πρέπει να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον. Ένα 23χρονο παιδί, σήμερα θάφτηκε γιατί οι λογαριασμοί που είχε δεν μπορούσαν να κλείσουν με διάλογο και έτσι έκλεισαν με όπλα. Το παλικάρι από τα Ανώγεια, υπέκυψε στα τραύματα του από σφαίρα.
Δεν με νοιάζει ποιος τον πυροβόλησε, είτε συγγενής, είτε ξένος. Με νοιάζει και με πληγώνει το γιατί. Όλα έγιναν για ένα κομμάτι γη. Για χώμα. Και τώρα τι; Το παιδί “πήρε” το έδαφος που αναλογεί στο καθένα μας σε αυτό το κόσμο.
Το εννοώ όταν είπα πως πρέπει να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον για αυτό το χαμό. Δεν νομίζω πως μόνο εγώ έχω δει ουκ ολίγες φορές όπλα είτε να είναι σε αμάξια είτε να τα έχουν πάνω τους οι άνθρωποι εδώ. Γεμάτα όπλα που συντροφεύουν, λένε, σε χαρά και λύπη. Ρίχνουν με όπλα σε γιορτές, σε γάμους, σε αρραβώνες, σε κηδείες, σε εκλογές, σε πανηγύρια, σε όποια δήθεν ευκαιρία δοθεί.
Και τι καταλαβαίνουμε κάθε φορά; Τίποτα. Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. Μια ψεύτικη μαγκιά και τίποτα άλλο. Ποιος ο λόγος, εν καιρώ ειρήνης να έχει κάποιος όπλο; Και σας παρακαλώ, μην μου πει κανείς πως οι συνθήκες που ζούμε είναι στα όρια του πολέμου γιατί απλά θα ψάχνει φθηνή δικαιολογία για τον τραμπουκισμό του.
Πόσες φορές, στη Κρήτη, έχουν γίνει ατυχήματα με όπλα; Πόσες φορές, μεθυσμένοι σε γάμους και σε πανηγύρια δεν πυροβολούν στον αέρα με την μη ικανότητα να χειριστούν σωστά το όπλο τους και με το φόβο των γύρω να μην τραυματιστούν; Και όλα αυτά γιατί; Για να δείξουν το πόσο άντρες είναι.
Τώρα, όμως τι έχουμε να πούμε; Για πόσο θα σκεφτόμαστε το τι έγινε και θα προσπαθούμε να το αλλάξουμε; Για πόσο θα επηρεαστούν όσοι χρησιμοποιούν όπλα, να σταματήσουν; Να τα κρύψουν όσο πιο βαθιά μπορούν και να ξεχάσουν την ύπαρξη τους οριστικά;
Τόσα χρόνια όλοι εμείς τι κάνουμε; Πως αντιδράμε απέναντι σε όσους έχουν και χρησιμοποιούν όπλα; Γυρνάμε το κεφάλι μας αλλού, επειδή δεν μας νοιάζει. Μας νοιάζει όμως, πιο πολύ από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Τα παιδιά μαθαίνουν και αντιγράφουν όσα κάνουν οι γονείς. Αν ο πατέρας έχει το όπλο, κομπολόι, δεν μάθει στο παιδί του να συζητάει, αν η μάνα δεν αντιδράσει και δεν προστατέψει από αυτές τις εικόνες το παιδί της, πόσοι τραυματίες ή νεκροί λέτε ακόμα να υπάρξουν;
Δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία που στρουνθοκαμηλίζει. Δεν προσπαθεί να βελτιώσει τίποτα και κανέναν. Αν, όμως, η κοινωνία, η οικογένεια ή έστω το σχολείο, προσπαθούσε να μάθει στα παιδιά πως όλα λύνονται με τα λόγια και όχι με τα όπλα, πως όλο αυτό τα φέρνει πιο κοντά στη φυλακή ή , χειρότερα ακόμα, στο χώμα, μήπως θα άλλαζαν λίγο οι καταστάσεις;
Μην ξεχνάμε πως, μπορεί ο ένας να μην χρησιμοποιεί όπλο, μπορεί όμως εύκολα ένας άλλος να τον σημαδέψει. Η κοινωνία θέλει ριζική αλλαγή στο κομμάτι αυτό για να μην τρέξουν άλλα δάκρυα για αυτό το λόγο.
Ξέρω, τα λεφτά από το εμπόριο όπλων είναι εύκολα και πολλά, αλλά όσοι πουλάνε ή χρησιμοποιούν όπλα, ας πάνε στο τάφο του παιδιού αυτού και ας σκεφτούν για μια στιγμή, όχι πως θα μπορούσαν να είναι αυτοί στη θέση του, αλλά τα παιδιά τους.
