…γράφει ο Δημήτρης Περβολιανάκης*
[Ακρόαση του άρθρου: https://clyp.it/ts5nzzvv (διάρκεια: 06:24)]
Διάβασα κάπου στο διαδίκτυο ότι οπαδός γίνεται κανείς μέσα από τις πίκρες της ομάδας του και όχι μέσα από τις χαρές! Διότι στις χαρές συμμετέχουν όλοι… Αυτός ο κανόνας ισχύει βέβαια για τις ιστορικές ομάδες. Για τις λιγότερο ιστορικές φιλάθλους και οπαδούς δημιουργούν μόνο οι νίκες, οι επιτυχίες, οι χαρές και οι θεαματικές στιγμές που προσφέρουν οι αθλητές μέσα στο γήπεδο. Αντιθέτως, οι ήττες και οι αποτυχίες φέρνουν γκρίνια, μουρμούρα, εσωστρέφεια, ορισμένες φορές ακόμα και ολοκληρωτική κατάρρευση.
Θα περίμενε κανείς ότι το Ρέθυμνο Cretan Kings ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Δεν είναι όμως έτσι. Εμείς αποτελούμε από μόνοι μας μια τρίτη κατηγορία∙ αποτελούμε μια σπάνια περίπτωση. Γκρινιάζουμε, όταν χάνουμε! Γκρινιάζουμε και όταν κερδίζουμε! Δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι! Πάντα θα έχουμε ένα λόγο, για να ισοπεδώνουμε ή να απαξιώνουμε την προσπάθεια της ομάδας που αγαπούμε. Ακόμα και τη μέρα που καταγράφηκε στη μνήμη του συλλόγου ως ιστορική εξαιτίας της συναισθηματικά φορτισμένης μεγάλης στιγμής.
Το ματς του Σαββάτου αποτελούσε αγώνα της χρονιάς. Η εξέλιξή του επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό. Όχι μόνο επειδή έφερε μια νίκη που «κλείδωσε» την παρουσία της ομάδας στην πρώτη κατηγορία για μια ακόμα χρονιά, αλλά και επειδή έδειξε ότι το ρίσκο που επωμίστηκε το προπονητικό μας επιτελείο ήταν τελικά πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο είχαμε αρχικώς υπολογίσει. Διότι χωρίς καθαρόαιμο σέντερ και με τον Σάφτενααρ όχι απόλυτα έτοιμο η ομάδα επέλεξε μεν ένα τρόπο παιχνιδιού που αναβίωσε νοσταλγικές εικόνες άλλων εποχών, όταν το τρέξιμο στους ανοικτούς χώρους και το τρίποντο αποτελούσαν σημεία αναφοράς του αγωνιστικού μας στυλ, όμως η επιλογή να στηριχθεί η επιθετική απόδοση κατά κανόνα στο μακρινό σουτ ήταν εξαρχής ριψοκίνδυνη και θα μπορούσε να οδηγήσει σε δυσάρεστες καταστάσεις, εάν τα σουτ πήγαιναν στο σίδερο.
Ευτυχώς για την ομάδα το ματς κύλησε ομαλά χωρίς απρόοπτα. Χρειάστηκε βέβαια να εκτελεστούν 27 συνολικά προσπάθειες τριών πόντων, εκ των οποίων οι 16 ήταν εύστοχες, επίδοση που αποτελεί νέο ρεκόρ για τη φετινή σεζόν της Basket League. Οι Άρνολντ, Φιτζπάτρικ, Τάλτον και Γιαννόπουλος βρέθηκαν σε μεγάλη μέρα και βομβάρδισαν, μ’ εξαιρετικά ποσοστά, το αντίπαλο καλάθι. Με 4/8 τρίποντα ο Άρνολντ, 5/5 ο Φιτζπάτρικ, 2/3 ο Τάλτον και 4/5 ο Γιαννόπουλος το Ρέθυμνο δε θα μπορούσε να χάσει ακόμα και από αντίπαλο ισχυρότερο από την Κύμη.
Αυτά τα ποσοστά, σε συνδυασμό με τις καλές επιδόσεις στους άλλους τομείς, άφησαν τον προπονητή της Κύμης ν’ απορεί που η ομάδα του κατάφερε να παραμείνει μέσα στη διεκδίκηση της νίκης μέχρι το τέλος και τους παίκτες μας να περιμένουν πλέον μ’ άλλο αέρα, τεράστια αυτοπεποίθηση και… «καυτά» χέρια τον Π.Α.Ο.Κ. την άλλη βδομάδα στο «Μελίνα Μερκούρη» για ένα ματς, όπου η νίκη θ’ αποτελέσει αποφασιστικό βήμα για την είσοδο της ομάδας στην οκτάδα. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ με ποια ψυχολογία θα πήγαιναν πάνω στον Π.Α.Ο.Κ. οι παίκτες μας, αν χανόταν ο αγώνας της Κύμης. Η ανάμνηση των δύο συνεχόμενων εντός έδρας ηττών του περασμένου Γενάρη είναι ακόμα νωπή και μια ενδεχόμενη επανάληψη του κακού θα έφερνε την ομάδα σε δυσχερή θέση, που θα γινόταν δυσχερέστερη εξαιτίας του δύσκολου προγράμματος των τελευταίων αγωνιστικών.
Αλλά όσο ενθαρρυντικά είναι τα σημάδια της αγωνιστικής ανάκαμψης των «βασιλιάδων», τόσο στενάχωρες είναι οι άσχημες αντιδράσεις μερίδας φίλων απέναντι στην επιλογή να οδηγηθεί ο Αγορίνος στο «πάνθεον» της ιστορίας του συλλόγου. Ως δείγματα μιας συντηρητικής νοοτροπίας που δεν προσαρμόζεται εύκολα στις αλλαγές θεωρώ τις αντιδράσεις υπερβολικές. Πολύ περισσότερο δε συμφωνώ με τη «στοχοποίηση» ανθρώπων που εργάζονται σκληρά, προσφέρουν προσωπικό κόπο, επαγγελματικό χρόνο και άφθονο χρήμα σε καιρούς χαλεπούς, προκειμένου η πόλη του Ρεθύμνου ν’ απολαμβάνει μπασκετικό θέαμα υψηλού επιπέδου, μια πολυτέλεια που ομολογημένα ζηλεύουν πόλεις πολύ μεγαλύτερες από τη δική μας, ενώ στο μακρινό παρελθόν εμείς οι ίδιοι δεν τολμούσαμε ούτε καν να φανταστούμε.
Σε μια εποχή που ακόμα και παραδοσιακές δυνάμεις του επαγγελματικού αθλητισμού «γονατίζουν» εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, η ομάδα επιχειρεί τα τελευταία χρόνια ένα άνοιγμα στην αγορά ολόκληρης της Κρήτης, ώστε να πετύχει μια αποτελεσματικότερη κοινωνική διείσδυση και μια οικονομική ισχυροποίηση που θα της επιτρέψουν να συνεχίσει απρόσκοπτα την ανοδική της πορεία. Πρόκειται για μια επιλογή θεμιτή και στρατηγικά αναγκαία. Το μικρό Ρέθυμνο έχει εξαντλήσει τα όριά του και, αντικειμενικά, μόνο του αδυνατεί να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες μιας επαγγελματικής ομάδας επιπέδου Α1. Το παράδειγμα της Ακαδημίας που πήρε πρωτάθλημα Κρήτης, αλλά δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στη μεγαλύτερη κατηγορία, δείχνει ότι η πόλη μας αδυνατεί να συντηρήσει ομάδα ακόμα και στη Γ Εθνική…
Ζήτημα αλλαγής έδρας δεν υπάρχει! Αυτό έχει τονιστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Οι γειτονικοί νομοί διαθέτουν αξιοζήλευτες αθλητικές εγκαταστάσεις, όμως δεν διαθέτουν τη σημαντικότερη προϋπόθεση που μπορεί να κάνει μια ομάδα βιώσιμη. Δεν διαθέτουν ανθρώπους που αγαπούν ειλικρινά και ανιδιοτελώς αυτή την ομάδα! Το προνόμιο αυτό το έχει μόνο η πόλη του Ρεθύμνου και, όσο διαθέτει αυτή την αποκλειστικότητα, η ομάδα μας δεν πρόκειται να κουνήσει ούτε χιλιοστό από τη φυσική της έδρα.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που αναμφίβολα αγαπούν την ομάδα είναι και όσοι σήμερα βρίζουν, επειδή ένας ταύρος μπήκε στη ζωή μας, κάπως απότομα ομολογουμένως… Ένας ταύρος καλοφτιαγμένος κι εμφανίσιμος, κατά το ταπεινό μου κριτήριο, ο οποίος έκανε ήδη απόσβεση του σεβαστού ποσού που δαπανήθηκε για την κατασκευή του, καθότι έγινε «πρώτη είδηση» σε όλα τα διαδικτυακά «στέκια» της αθλητικής Ελλάδας. Έχει προκαλέσει και μεγάλο ενθουσιασμό στους λιλιπούτειους Ρεθεμνιώτες, που θα σπεύσουν να φωτογραφηθούν μαζί του. Διαθέτει κι ένα όνομα που προκαλεί αρνητικούς συνειρμούς, όμως θα το συνηθίσουμε με τον ίδιο τρόπο που συνηθίσαμε τα νέα χρώματα και τα νέα σύμβολα, με τον ίδιο τρόπο που συνηθίσαμε να θεωρούμε αυτονόητο ότι η ομάδα μας ανήκει στο πρώτο πρωτάθλημα της χώρας. Αλλά ακόμα και αν δεν το συνηθίσουμε, αλήθεια ποιος νοιάζεται; Η δουλειά της μασκότ είναι να χαλαρώνει τον κόσμο από την πίεση του αγώνα και – γιατί όχι; – να προσφέρει και άφθονο γέλιο…
Για να μη κουράζω, μ’ ένα απλό «γκουγκλάρισμα» εύκολα πληροφορείται κανείς ότι ο ταύρος ΔΕΝ είναι σύμβολο του Ηρακλείου. Σύμβολο της πόλης του Ηρακλείου είναι ο γρύπας, ένα μυθικό τέρας με σώμα λιονταριού, κεφάλι και φτερά αετού και ουρά φιδιού… Αν τώρα ορισμένοι φίλοι βλέπουν στον Κερατούκλη μια σύγχρονη εκδοχή του μυθικού Μινώταυρου, τότε ακόμα καλύτερα! Στη μυθολογία ο Μινώταυρος είχε τη συνήθεια να κατασπαράσσει Αθηναίους. Ο σύγχρονος διάδοχός του θα έχει τις δικές του ευκαιρίες σε λίγο καιρό! Τόσο με Αθηναίους όσο και με Πειραιώτες…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση»
* Blogάρει εντυποψηφιακά και χωρίς τυπικότητες ο ελεύθερος οικογενειάρχης, ορκισμένος επαγγελματίας, εκτονωτικά πολυάσχολος, αεικίνητα αντισυμβατικός, φανατικά αισιόδοξος και συγκρατημένα ψύχραιμος εκπαιδευτικός, πολίτης, φίλαθλος και άνθρωπος της διπλανής… στήλης Δημήτρης Περβολιανάκης!
