Επιτέλους, μπήκε η Άνοιξη. Όχι μόνο ημερολογιακά αλλά να, το καταλαβαίνεις όπου κι αν κοιτάξεις. Τα χοντρά, ζεστά πουλόβερ κρύφτηκαν στις ντουλάπες και τη θέση τους πήραν λεπτές μπλούζες και ζακέτες. Ο ήλιος είναι πιο ζεστός και χαίρεσαι να τον νιώθεις στο δέρμα σου.
Της Ελίνας Λαγουδάκη
Το μεσημέρι οι δρόμοι μετατρέπονται σε παιδικές χαρές και αλάνες με τις παιδικές φωνές να ξεσηκώνουν το κόσμο. Τέρμα οι μεσημεριανές ώρες κοινής ησυχίας. Και όμως, στα μάτια του κόσμου, η Άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμα. Ίσως δεν έρθει ποτέ πια. Ίσως , πάλι, η Άνοιξη δεν ήρθε ποτέ για κάποιους.
Όλοι οι άνθρωποι, όμως, δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες. Καταλαβαίνω απόλυτα, πως δεν είναι εφικτό μέσα στη τόση μαυρίλα που κυριαρχεί να επιτρέψει κάποιος στον εαυτό του να ηρεμήσει. Μήπως όλο αυτό, όμως, κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα; Μήπως το να χαμογελάμε, έστω και σε πείσμα των καιρών, είναι ένα είδος αντίδρασης και αντίστασης απέναντι στην όλη κατάσταση που κυριαρχεί;
Μην κατηγορούμε τον κόσμο που χαμογελά και επιτρέπει στην Άνοιξη να τον επηρεάζει θετικά σαν αδιάφορους. Στις μέρες μας, μάλλον, δίνουν την δική τους μάχη ώστε να προσελκύσουν και επιτρέψουν στην Άνοιξη να μπει στην ματιά και στη συνέχεια στη καρδιά τους.
Ας τους μιμηθούμε και ας προσπαθήσουμε να γεμίσουμε τα μάτια μας με λάμψη και τη ψυχή μας με φως. Έστω για όσο κρατήσει η Άνοιξη και το Καλοκαίρι!
